Ο Ιούνιος είναι ο μήνας των γενεθλίων μας οπότε πέρυσι κλείσαμε τα 3. Ήταν μια δύσκολη απόφαση. Σίγουρα θα αναρωτηθείτε γιατί αφού δουλεύω, αλλά μην ξεχνάμε ότι στη δικιά μου δουλειά υπάρχουν οι βάρδιες, όπως και στου συζύγου μου, όποτε πάντα στο σπίτι είναι ο ένας από τους δυο για να προσέχει τα παιδιά.
Ωστόσο πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου μέσα στα νεύρα, κουρασμένο, απογοητευμένο και χωρίς καθόλου χρόνο για τον εαυτό του. Δεν είναι λίγο τα πρωινά, μετά από μια νυχτερινή βάρδια, να έχεις ένα μαμουδάκι να τρέχει και να θέλει την προσοχή σου συνέχεια…Ακόμα και στα ρεπό μου πολλές φορές ένιωθα κουρασμένη.
Η μικρή μου ήταν αρκετά προσκολλημένη πάνω μου κάτι που δεν είχε συμβεί με την μεγάλη μου τη κόρη.Αλλά δεν πήγαινε άλλο…
Οπότε το αποφάσισα και η μικρή ξεκίνησε το Σεπτέμβρη παιδικό σταθμό.χωρίς προβλήματα, ούτε καν στην προσαρμογή.
Φτάνοντας στο τέλος της φετινής χρονιάς ένα έχω να σας πω είδα μια τεράστια αλλαγή τόσο στο παιδί όσο και σε μένα. Έχω χρόνο, κοιμάμαι και κάνω πράγματα για τον εαυτό μου.
Όσο για τη μικρή είναι καταενθουσιασμένη με το σχολείο της, τους συμμαθητές της και τη δασκάλα της, έμαθε καινούργια πράγματα και φυσικά εντάχθηκε σε μια ομάδα.
Επιπλέον τώρα που φτάσαμε στο τέλος ότι ακόμα και η συμπεριφορά μου απέναντι στα κορίτσια μου είναι καλύτερη, είμαι πιο ήρεμη και περνάω ποιοτικό χρόνο μαζί τους, παίζουμε, κάνουμε κατασκευές και απολαμβάνουμε η μία την άλλη… Ο παιδικός σταθμός μας βοήθησε να αποκτήσουμε καινούριες και πιο ήρεμες ισορροπίες στο σπίτι μας!
Χωρίς καμιά αμφιβολία λοιπόν θα σύστηνα ανεπιφύλακτα να στείλετε τα παιδάκια σας στο παιδικό σταθμό, άλλωστε πίσω από ένα παιδικό χαμόγελο κρύβεται μια ευτυχισμένη μανούλα….
Σας φιλώ
Άννα
