Οι μητέρες περίμεναν εδώ και ώρα να χτυπήσει το κουδούνι, τα βλαστάρια τους είχαν αργήσει να σχολάσουν. Η Δέσποινα παρατηρούσε όσο πιο διακριτικά γινόταν την γυναίκα που στεκόταν λίγα μέτρα μακριά από την ίδια. Την γνώριζε ελάχιστα μα είχε βγάλει ήδη κάποια συμπεράσματα για εκείνη. Αυτά που έλεγε κι έκανε γενικότερα την οδηγούσαν στο συμπέρασμα πως παραήταν αυστηρή με τον τετράχρονο γιο της. Κρατώντας λίγο πιο σφιχτά την μικρή σακουλίτσα με τις καραμέλες κοίταξε το ρολόι της, η καινούργια νηπιαγωγός μάλλον δεν είχε την αίσθηση του χρόνου.
“Μανούλα μάθαμε τους αριθμούς ως το εκατό, τους ξέρω όλους!” Το προσωπάκι του Λευτέρη έλαμπε στην κυριολεξία από υπερηφάνεια.
“Ε αυτό τότε αξίζει σίγουρα κάποιες καραμέλες, τι λες να σου δώσω τρεις κόκκινες που σου αρέσουν ιδιαίτερα;” Η Δέσποινα δεν αμφέβαλε δευτερόλεπτο για την απάντηση που θα της έδινε.
H άλλη γυναίκα δεν μπόρεσε να αγνοήσει αυτή την κίνηση, την θεώρησε τόσο μα τόσο λάθος! Εκείνη ποτέ δεν θα έκανε κάτι ανάλογο, ο γιος της έπρεπε να κερδίσει με κάτι πιο δύσκολο αυτές τις καραμέλες! Δεν κρατήθηκε και πλησίασε την Δέσποινα, φορώντας το πιο ψεύτικο χαμόγελό της.
“Καλημέρα σας. Χαριτωμένος ο Λευτεράκης μα δεν είναι λίγο υπερβολικό να τον επιβραβεύετε με ζαχαρωτά μόνο και μόνο επειδή ήταν καλός στις υποχρεώσεις του; Υποθέτω πως συμφωνείτε, σωστά;”
Η Δέσποινα προσπάθησε να αξιολογήσει την απορία αυτής της μητέρας, ωστόσο αδυνατούσε να καταλάβει αν σ ’αυτή υπήρχε ίχνος λογικής κι ορθότητας. Δεν μπόρεσε να κρύψει την ενόχλησή της και κοιτάζοντάς την μες τα μάτια της απάντησε:
“Προφανώς αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά κάποια πράγματα αγαπητή μου, ξέρετε εγώ προσωπικά δεν περιμένω κάτι συγκεκριμένο από ένα τετράχρονο για να του δώσω την πρόσκαιρη χαρά μιας ταπεινής καραμέλας .Οι κώδικες επικοινωνίας με τον γιο μου είναι πολύ απλοί κι ανθρώπινοι, βασίζονται στην απόλυτη αποδοχή, στο δίνω δίχως να περιμένω αντάλλαγμα, στην μη προσδοκία του απόλυτου μα του εφικτού και κυρίως στην αγάπη με όλη την σημασία της λέξης! Καλό μεσημέρι να έχετε!”
Η γυναίκα την αποχαιρέτησε μουδιασμένα, σχεδόν θιγμένα. Τραβώντας από το μπράτσο το παιδί της που ήταν έτοιμο να δεχτεί την λαχταριστή καραμελίτσα που του πρόσφερε ο συμμαθητής του ο Λευτέρης, κινήθηκε προς το αυτοκίνητό της. Στο σπίτι θα έκανε μια “σοβαρή κουβέντα” με τον γιο της, κομμένη η παρέα με τον Λευτεράκη! Οι απόψεις της μητέρας του δεν της άρεσαν καθόλου.
“Μανούλα θα πάμε σπίτι τώρα αμέσως;” ρώτησε ο Λευτέρης την Δέσποινα.
“Ναι ψυχή μου, μα πρώτα θα καθίσουμε στο αγαπημένο μας παγκάκι να μοιραστούμε τις υπόλοιπες καραμέλες γιατί το αξίζουμε!”
Αν θέλετε να διαβάσετε και άλλα κείμενα με τις σκέψεις της μαμάς πατήστε εδώ.
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μου!!
