Η αδύνατη γυναίκα κατάφερε να σφίξει όπως όπως το μπλε ποδοσφαιρικό της σορτσάκι που ήταν για άλλη μια φορά έτοιμο να της πέσει. Η μέρα ήταν σήμερα πολύ σημαντική για τον εφτάχρονο γιο της και δεν επιτρέπονταν λάθη ακόμη και τέτοια που είχαν να κάνουν με ένα απλό σορτς.
“Μαμά είσαι έτοιμη, κάνε γρήγορα μην αργήσουμε και φωνάζει ο προπονητής μας!” Ο πιτσιρικάς την κοιτούσε με αγωνία μα και αδημονία.
“Κάτσε να στολίσω τα μαλλιά μου με ένα όμορφο τσιμπιδάκι βρε βιαστικέ, μην έχεις τόσο άγχος! Ξέρω πολύ καλά ότι σήμερα παίζουμε με πολύ δύσκολη ομάδα μα θα δεις θα τους βάλουμε πολλά γκολ!” Η γυναίκα του χαμογέλασε ενθαρρυντικά.
Ώρες ώρες απορούσε και η ίδια με την δύναμη που έκρυβε μέσα της. Πώς είχαν αλλάξει τα πάντα στην ζωή της από την μια στιγμή στην άλλη! Κάποτε ζούσε σε ένα τεράστιο σπίτι γεμάτο ανέσεις και με λίγες έγνοιες που είχαν να κάνουν κυρίως με θέματα όπως την εμφάνισή της και την διασκέδαση της οικογένειας γενικότερα. Ο σύζυγός της ήταν επιχειρηματίας και μάλιστα γνωστός, όλοι τους σέβονταν κυρίως για την οικονομική τους επιφάνεια. Η ίδια δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως δεν θα στηριζόταν επάνω του, πως θα έχανε την βολή της, γεγονός που δίχως να το συνειδητοποιεί την έκανε κάπως νωθρή.
Κι εκεί που όλα έμοιαζαν δεδομένα η μοίρα είχε και πάλι το πάνω χέρι, όπως πάντα εξάλλου! Μια τρομερά μεγάλη σε έκταση πυρκαγιά από ανθρώπινο λάθος κατέστρεψε βίλα, αυτοκίνητα και της στέρησε τον σύζυγο αφού υπέκυψε, τα εγκαύματα παραήταν επικίνδυνα. Η μέχρι τότε αρκετά συνεσταλμένη και άμαθη από ευθύνες γυναίκα βρέθηκε ξαφνικά από τον παράδεισο στην κόλαση. Ο πεντάχρονος τότε γιος της έχανε τον “φίλο” του όπως συνήθιζε να αποκαλεί τον πατέρα του αφού έκαναν όλες τις δραστηριότητες μαζί. Όλη η τρανταχτή περιουσία εξανεμίστηκε εξαιτίας της μη σωστής διαχείρισης από την δική της κυρίως πλευρά, η ζωή η δική της κι αυτή του γιου της έμπαινε πλέον σε άλλη τροχιά.
Η γυναίκα έριξε μια τελευταία ματιά στον ολόσωμο καθρέφτη που βρισκόταν στο κέντρο της μικρής της κρεβατοκάμαρα. Τα τελευταία δύο χρόνια είχε μετακομίσει σε μια περιοχή στην οποία παλιότερα ούτε που θα σκεφτόταν να πατήσει το πόδι της. Η ευθεία γραμμή της ζωής της είχε γίνει από το σήμερα στο αύριο τεθλασμένη. Αυτό που την ενδιέφερε όμως πάνω απ’ όλα ήταν το παιδί της και η ψυχολογία του. Αποφασιστικά μα και με αρκετά αποθέματα εσωτερικής δύναμης που ούτε καν γνώριζε πως διέθετε προσάρμοσε όσα μπορούσε για το καλό του μικρού της. Έπαψε να είναι μόνο η μητέρα στην αγκαλιά της οποίας θα κούρνιαζε ο Χάρης της για να του διαβάσει κάποιο παραμύθι, δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό της να κλάψει μπροστά του, προσπάθησε με όλο της το είναι να μετριάσει λίγο την απουσία του μπαμπά χωρίς να μπορεί βέβαια να τον αντικαταστήσει ποτέ.
“Άιντε βρε μανούλα πόση ώρα θα κάνεις πια;”
Ναι έπρεπε να βιαστεί, την είχαν πάλι καθυστερήσει οι τραγικές αναμνήσεις. Ήταν σίγουρη πως και σήμερα όπως και κάθε Τετάρτη πλέον θα αντικαθιστούσε επάξια τον άνδρα της στο γήπεδο. Ο Χάρης μπορεί να μην είχε πλέον τον “φίλο” του να του δίνει πάσες για γκολ, είχε όμως την μαμά του που τον υπεραγαπούσε.
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μου!!
