Ο δάσκαλος χαμήλωσε με αυστηρό ύφος τα γυαλιά του, αυτό το αγόρι τον είχε φέρει πάλι στα όριά του! Για πολλοστή φορά μέσα στο δίμηνο έλειπαν σελίδες από το τετράδιό του. Ο τρόπος που ήταν σκισμένες μαρτυρούσε βιασύνη αφού ήταν πολύ άτσαλος.
“Σωτήρη δεν έχουμε πει ότι τα τετράδια και τα βιβλία μας οφείλουμε να τα έχουμε καθαρά και κυρίως όχι σε αυτή την κατάσταση; Mην τολμήσεις να αρχίσεις τις κλάψες και πες μου τι συμβαίνει Σωτήρη! Εγώ αλλιώς σε ήξερα, τι πράγματα είναι αυτά; ”Ο μικρός ζήτησε μια απλή συγγνώμη δίχως να δώσει κάποια εξήγηση.
Τους επόμενους μήνες συνεχιζόταν το ίδιο σκηνικό ,με τα τετράδια και τα βιβλία να χάνουν με άγαρμπο τρόπο σιγά σιγά τις σελίδες τους. Ο διευθυντής κάλεσε τους γονείς μα και τον ίδιο τον μαθητή στο γραφείο με σκοπό να βρεθεί μια άκρη. Στην πρόταση να μιλήσει το παιδί με κάποιον ειδικό, με κάποιον παιδοψυχολόγο, οι γονείς αντέδρασαν πολύ άσχημα. Τι δουλειά είχε ο γιος τους με αυτά “τα μοντέρνα συστήματα “,κανένας τρελός ήταν να ξαπλώσει στο ντιβάνι;
Η παράξενη ησυχία του συνήθως ζωηρού στο σπίτι Σωτήρη δεν χτύπησε το καμπανάκι ούτε σε μητέρα ούτε σε πατέρα. Τα τετράδια αντικαταστάθηκαν κι όλα έδειχναν πως οι σελίδες δεν θα σκίζονταν ξανά . Όσο πλησίαζε η περίοδος της προκαθορισμένης καλοκαιρινής εκδρομής τόσο το αγόρι κλεινόταν όλο και περισσότερο στον εαυτό του. ”Προεφηβικά κολπάκια του Σωτήρη” μουρμούριζε ο πατέρας, ”Μας εκβιάζει για να του πάρουμε κι άλλη παιχνιδομηχανή” ισχυριζόταν η μητέρα. Το ότι ο Σωτήρης άρχισε ξαφνικά να τρίζει τα δόντια του στον ύπνο και να πετάγεται κάθιδρος λίγο τους απασχόλησε, είχαν άλλα πράγματα να σκεφτούν, με τα “τερτίπια” του Σωτήρη θα ασχολούνταν όλη μέρα;
Ύστερα από κάμποσες εβδομάδες
Η μητέρα του αγοριού καθόταν στο κρεβάτι του γιού της, ένας πόνος στην μέση την ανάγκασε να σταματήσει για λίγο τις δουλειές, θα του άλλαζε αργότερα τα σεντόνια. Όπως ξάπλωσε κι ακούμπησε το κεφάλι της πάνω στο αφράτο μαξιλάρι, αντιλήφθηκε έναν περίεργο ήχο. Άγγιξε την μαξιλαροθήκη, ήταν σίγουρη ότι ο ήχος προερχόταν από το εσωτερικό της. Με δύο τρεις κινήσεις απομάκρυνε το ύφασμα από το μαξιλάρι, αυτό που θα αντίκριζε την τάραξε πολύ. Με ασταθή βήματα κινήθηκε προς την καρέκλα γραφείου του παιδιού της, ήθελε ένα τραπέζι για να απλώσει όλες αυτές τις σκισμένες και τσαλακωμένες σελίδες που είχε ανακαλύψει. Αυτά που διάβαζε την χτυπούσαν σαν σφαλιάρες απανωτές, αισθάνθηκε τόσο μα τόσο ακατάλληλη μάνα!
“Αυτές οι σελίδες είναι οι μόνες που ξέρουν τι περνάω. Με κοροϊδεύουν, με χτυπάνε όταν πάω στην τουαλέτα, με λένε χοντρέλα, με….θέλω να πεθάνω”.
Η μητέρα σκούπισε τα δάκρυά της, αυτά που είχε διαβάσει αρκούσαν για να μάθει, πόσο εθελοτυφλούσε, πόσο! Ο γιος της ήταν ένα από τα θύματα του σχολικού εκφοβισμού! Με χέρια τρεμάμενα σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου.
“Είμαι η κυρία Αθανασίου…ο γιος μου έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού… θα χρειαστούμε την βοήθειά σας…”
Μπορείτε να διαβάσετε και άλλα άρθρα της Χριστίνας εδώ
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μου!!
