Τα λεπτά περνούσαν μαρτυρικά αργά, το αγοράκι με το ωχρό πρόσωπο κοιτούσε ξανά και ξανά το πρόσφατα αγορασμένο από την γιαγιά του κίτρινο ρολόι στο κέντρο του οποίου απεικονιζόταν γνωστός σούπερ ήρωας. Οι πόνοι στο κεφάλι είχαν σήμερα οξυνθεί ενώ το μυρμήγκιασμα από την κορυφή ως τα νύχια δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Οι γιατροί είχαν τονίσει πως αν έπαιρνε τα φάρμακά του στην ώρα του ίσως και να υποχωρούσαν αυτές οι ενοχλήσεις ωστόσο είχαν ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους. Ο δεκάχρονος Λουκάς γνώριζε πάνω κάτω τι του συνέβαινε, ήξερε πως η ζωή του κρεμόταν από μια λεπτή κλωστούλα εύθραυστη σαν τον ιστό της αράχνης. ”Όγκος στο κεφάλι ”είχε ψελλίσει ο στρουμπουλός γιατρός στην μητέρα του, της οποίας τα χαρακτηριστικά πέτρωσαν στο άκουσμα της διάγνωσης.
“Δέκα και μισή” ψιθύρισε ο Λουκάς ανακουφισμένος. Επιτέλους οι δείκτες του ρολογιού του είχαν κάνει την χάρη να πάρουν την “σωστή” θέση.
Με προσεκτικές κινήσεις τράβηξε το τσίγκινο κουτί από την ελαφρώς φθαρμένη σχολική του τσάντα, ήταν η ώρα του ροζ χαπιού. Ο δάσκαλος άφησε για λίγο τον μαρκαδόρο στην έδρα κοιτάζοντας τον μαθητή του μες τα μάτια, δίχως να γνωρίζει τον ακριβή λόγο αισθανόταν ενοχικά απέναντί του. Εκείνος δεν ήταν εγκλωβισμένος ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά, εκείνος και τα παιδιά του ήταν καλά, δεν διέτρεχαν τον παραμικρό κίνδυνο, δεν ήταν αναγκασμένος να τους δίνει τσίγκινα κουτάκια μαζί γεμάτα με φάρμακα. Αντλώντας κατά έναν περίεργο τρόπο κουράγιο από το χαμόγελο που του αφιέρωσε ο άρρωστος μαθητής του, συνέχισε την διδασκαλία του με τον ευχάριστο τρόπο που συνήθιζε.
Η ώρα του διαλείμματος ήταν μια ευκαιρία για τον νεαρό δάσκαλο να τσεκάρει τα μηνύματα στο κινητό του. Τράπεζες, εφορία, δώρο για κάποιον γάμο, απλήρωτη ΔΕΗ…ο εκπαιδευτικός ξεφύσηξε απανωτά. Πώς θα τα έβγαζε πέρα; Καλύτερα να μην το άνοιγε το κινητό, όλο “μαύρα” μηνύματα ήταν το αναθεματισμένο! Έχωσε το κεφάλι του μες τις παλάμες του, ήταν σε απόγνωση!
“Kύριε Πέτρο μπορείτε να με βοηθήστε με το τσίγκινο κουτί μου; Έχει σφηνώσει το καπάκι και πρέπει να πάρω το χαπάκι για το βουητό στα αυτιά και τις ζαλάδες, αφήστε που μπορεί να ματώσει και η μύτη μου. Ελάτε κύριε λίγο γρήγορα αλλιώς δεν θα προλάβω να παίξω καθόλου μπάσκετ με τους συμμαθητές μου!”
Ο δάσκαλος έχωσε με βιάση το κινητό του στην τσέπη, τι βλάκας που ήταν! Πώς μπορούσε να είναι τόσο απαισιόδοξος όταν στην ουσία τίποτα το σοβαρό δεν του συνέβαινε; Ενώ αυτό το αγόρι με το φαλακρό κεφάλι και το τσίγκινο κουτί στο χέρι χαμογελούσε όλη μέρα δίνοντας χαρά και μηνύματα ζωής σε όλους! Ο δάσκαλος του άνοιξε το κουτί κι επέστρεψε στην αίθουσα….Ήθελε να σκεφτεί, ήθελε να πάρει δύναμη από τον Λουκά με το τσίγκινο κουτί…
Μπορείτε να διαβάσετε και άλλα άρθρα της Χριστίνας εδώ.
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μου!!
