Όλα αρχίζουν με μια ερώτηση…
– «Θέλεις να βαφτίσεις το παιδί μας;»
Η απάντηση, σχεδόν, πάντα βγαίνει αβίαστα και χωρίς να το καταλάβεις έχεις ήδη πει «Ναιιιιι!!!!! Και το ρωτάς!!!!»
Θα γίνω πνευματική μάνα!!! Θα γίνω νονά!!! Χαρά!!!!!
Στην αρχή χαίρεσαι φυσικά, γίνεται η βάφτιση, βγαίνεις φωτογραφίες γεμάτη περηφάνια και ευτυχία.
Γιορτάζεις τα πρώτα γενέθλια με στολισμούς γεμάτους υπερβολή και πενταόροφες τούρτες.
Συνεχίζεις στο ίδιο μοτίβο, Πάσχα και Χριστούγεννα, με λαμπάδες ασήκωτες από τα στολίδια, Χριστουγεννιάτικα δώρα που δεν χωρούν στο πορτ-παγκαζ και κάρτες με μελιστάλαχτα λόγια λατρείας.
«Να έχει να θυμάται το μωρό βρε!!!» Σκέφτεσαι…
Και μετά συνειδητοποιείς πως ΠΡΕΠΕΙ να το επαναλάβεις. ΠΑΝΙΚΟΣ.
Εξαφανίζεται ο αρχικός σου ενθουσιασμός, οι στολισμοί και τα πάρτι χάνουν την λάμψη τους, με τις τούρτες σταδιακά να χάνουν και αυτές ύψος, και οι λαμπάδες να είναι απλές, λιτές και ασυνόδευτες από κάρτες που περιείχαν λόγια αιώνιας αγάπης και λατρείας.
Οι επισκέψεις αρχίζουν να αραιώνουν ῾῾λόγω υποχρεώσεων᾽᾽. Τα δώρα που έκανες σκρόλ, ώρες ατελείωτες σε διάφορα site για να βρεις το ιδανικό, έχουν αντικατασταθεί από τη φράση «Πάρε 50 ευρώ και αγόρασε στο μωρό ότι θέλει».
Και ο γονιός, καλείται να παίξει και δεύτερο ρόλο, τον ρόλο του Νονού, και ταυτόχρονα να αναθεματίζει τον εαυτό του για την επιλογή που έκανε.
Κάπως έτσι μεγάλωσα και εγώ, ρωτώντας συνέχεια αν θα έρθει ο νονός μου, και με την μητέρα μου να μου αραδιάζει σωρούς δικαιολογιών που δεν μπορούσα να καταλάβω.
Και κάπως έτσι, με την ίδια ακριβώς φράση άρχισε και η δική μου ιστορία. Έγινα η νονά της Φαίης.
Δεν κρύβω πως και εγώ πανικοβλήθηκα, αγχώθηκα, και μπορώ να πω, όντας ελεύθερη από οποιουδήποτε τύπου γονικές υποχρεώσεις, πως μετάνιωσα για εκείνο το παρορμητικό Ναι…
Άρχισα να σκέφτομαι πως χωρίς σταθερό εισόδημα, δεν θα μπορώ να προσφέρω τα ῾῾καλύτερα᾽᾽σε αυτό τον παιδί, και θα με μισεί στον αιώνα των αιώνων..
Με έπνιγε η υποχρέωση. Έως ότου κατάλαβα πως δεν πρέπει να το βλέπω σαν υποχρέωση.
Έψαξα, ρώτησα, σημείωσα τις αρμοδιότητες μιας καλής νονάς και κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει κάποια μυστική φόρμουλα για αυτό.
Το μόνο που ζητούσε η Φαίη από μένα ήταν να της αφιερώσω λίγο από τον χρόνο μου. Και το έκανα..
Προτίμησα να περιορίσω τα δώρα, δημιουργώντας ένα πρόγραμμα που το τηρώ κατά γράμμα, γενέθλια, Πάσχα και Χριστούγεννα. Φυσικά και υπάρχουν αυτά που λέμε εξτραδάκια, και για αυτό δημιούργησα ένα έξτρα πλάνο το οποίο θα σας δείχνω κατά καιρούς.
Το μόνο που δεν περιόρισα, και δεν θα περιορίσω ποτέ είναι, τον χρόνο μου σαν νονά.
Μπορεί να μένω σε άλλη πόλη, να έχω πολλές καθημερινές υποχρεώσεις και να μην την βλέπω συχνά, αλλά μιλάμε στο τηλέφωνο και δοκιμάζουμε διάφορα εφέ στις πλατφόρμες βιντεοκλήσεων, (Από τα αγαπημένα μας).
Δεν το βλέπω εδώ και παρά πολύ καιρό σαν υποχρέωση, αλλά σαν στιγμές για να δημιουργήσω όμορφες αναμνήσεις με την Φαίη, αναμνήσεις που θα θυμάται πάντα, ελπίζω με αγάπη.
Διότι ότι και να κάνω, όπου και να πάω, δεν θα πάψω, ποτέ μα ποτέ, να είμαι η πνευματική μητέρα της. Δεν θα πάψω ποτέ να είμαι :
Η νονά της Φαίης.
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μας!
