Το στόμα του μικρού Άλκη ήταν μπουκωμένο με τα δημητριακά που ήταν αναγκασμένος να φάει. Η μητέρα του τα θεωρούσε τον τελευταίο καιρό ιδανικό πρωινό, μη επιτρέποντάς του να γευτεί τα αγαπημένα του πλούσια σε σοκολάτα κρουασάν, τα οποία είχε “αποσύρει” στα πάνω ράφια της ντουλάπας ,εκεί που ο εξάχρονος δεν έφτανε ακόμη. Ο Άλκης έριξε μια ματιά στο ρολόι της κουζίνας, αν και δεν ήταν ακόμη σε θέση να ερμηνεύσει το πέρα δώθε των δεικτών, καταλάβαινε πως η ώρα είχε περάσει πολύ πιο γρήγορα από όσο υπολόγιζε.
“Άλκη μου νομίζω πως πρέπει να συντομεύεις, ας μην αργήσεις πρώτη μέρα ,ντροπή δεν θα είναι;” φώναξε η μητέρα του μέσα από το μπάνιο.
Ο μικρός τραβούσε με μανία το κοντομάνικο μπλουζάκι του προς τα κάτω, λίγο έλειψε να το σκίσει! Η σημερινή μέρα του φαινόταν εφιαλτική και κανείς δεν έδινε σημασία στην φοβία του! Ο μεγαλύτερος αδελφός του τον κορόιδευε προσπαθώντας μάλιστα να τον αγχώσει περισσότερο. Ο πατέρας του από την άλλη κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι του μα στην ουσία ούτε που τον άκουγε, ο νους του ήταν στο κινητό και τα διαδικτυακά του μηνύματα. Η μητέρα του πάλι ήταν ανένδοτη, κουβέντα δεν σήκωνε ,θα πήγαινε σχολείο δίχως να κάθονται να τον παρηγορούν.
Ο Άλκης χτενίστηκε για ακόμη μια φορά, όφειλε να είναι περιποιημένος, τι εντύπωση θα έκανε στην δασκάλα και τους συμμαθητές του; Ο ίδιος όμως είχε άλλα στο μυαλουδάκι του, άλλα πιο σοβαρά από ένα καλοχτενισμένο κεφάλι! Αν δεν έβλεπε καλά τα γράμματα στον πίνακα γιατί ντρεπόταν να φοράει τα γυαλιά του μπροστά σε όλους; Αν δεν έβρισκε ούτε έναν φίλο του μες την τάξη, με ποιόν θα έπαιζε στην αυλή στο διάλειμμα; Αν η δασκάλα του ήταν πολύ αυστηρή και τον έβαζε διαρκώς τιμωρία; Χιλιάδες αν και μήπως κυρίευαν το μυαλό του, τα χέρια του ίδρωσαν, η καρδούλα του χτυπούσε ακανόνιστα.
Η μητέρα του ήταν σε απόγνωση, έπρεπε να φύγουν, κι έτσι κι έπεφταν πάνω σε κίνηση θα αργούσαν σίγουρα! Έψαχνε ανάμεσα στις σακούλες με τα πρόσφατα ψώνια γνωρίζοντας βέβαια πως όλο αυτό ήταν άσκοπο. Ο θυμός της είχε χτυπήσει κόκκινο, μα πού μπορεί να βρισκόταν θηρία σχολική τσάντα;
“Άλκη είδες την σχολική τσάντα που σου αγόρασα; Την χρειαζόμαστε για τα βιβλία μην με αναγκάσεις να σου γκρινιάξω!”
Ο μικρός αρχικά έμεινε ατάραχος κι έπειτα άρχισε να ψάχνει κι αυτός. Η “παράσταση” που έδινε όμως ήταν κάκιστη και η μητέρα του το κατάλαβε αμέσως. Η διάθεσή της να τον μαλώσει εξανεμίστηκε σχετικά γρήγορα, ίσως το παιδί της να είχε τους λόγους του που αντιδρούσε έτσι αλλοπρόσαλλα. Με δύο γλυκές κουβέντες και μια ζεστή αγκαλιά της αποκάλυψε τελικά την κρυψώνα της τσάντας. Βρισκόταν κάτω από το κρεβάτι του εκεί όπου έβαζε τα χαλασμένα του παιχνίδια. Η πρώτη σχολική μέρα είχε χαθεί, ωστόσο η μητέρα αισθάνθηκε ότι κέρδισε πολλά, αφού για πρώτη φορά “αφουγκράστηκε” το παιδί της…
Μπορείτε να διαβάσετε και άλλα άρθρα της Χριστίνας εδώ.
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μου!!
