Το άγχος αποχωρισμού που εκδηλώνουν τα παιδιά αποτελεί μια αγχωτική κατάσταση για την μαμά, η οποία καλείται να το διαχειριστεί προσπαθώντας να κρατήσει τις ισορροπίες.
Πότε εκδηλώνεται και με ποιος τρόπο θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε το παιδί –αλλά και τη μαμά- να το διαχειριστεί πιο ομαλά;
Ας δούμε πρώτα τι είναι το άγχος αποχωρισμού και σε ποιες ηλικίες παρατηρείται:
- Το άγχος αποχωρισμού αποτελεί ένα μέρος της αναπτυξιακής πορείας που ακολουθεί το παιδί και είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει. Οπότε βγάζουμε κάθε αρνητική σκέψη πως κάνουμε κάτι λάθος εμείς!(δεν φταίμε για όλα!)
- Ξεκινάει κυρίως την εμφάνιση του στους 7 μήνες και κορυφώνεται στους 18 μήνες, όπου και σταδιακά αρχίζει να εκλείπει μέχρι την ηλικία των 3 ετών , όπου έχει ολοκληρωθεί η συναισθηματική ανάπτυξη τους.
- Γιατί εμφανίζεται; Όπως είπαμε και παραπάνω αποτελεί μέρος την αναπτυξιακής πορείας του παιδιού και συμβαδίζει με το άγχος προς τα ξένα πρόσωπα και την προσκόλληση στη μαμά
- Καθώς δεν έχει ακόμα εδραιωθεί η μονιμότητα του αντικειμένου, δηλαδή το να κατανοεί το παιδί πως ένα αντικείμενο το οποίο δεν είναι μπροστά στο οπτικό του πεδίο συνεχίζει να υπάρχει, το μικρό μας βρεφάκι δυσκολεύεται να αντιληφθεί την δική σας ύπαρξη όταν λείπετε από κοντά του.
- Το συναίσθημα που νιώθει είναι άγχος διότι δεν γνωρίζει ότι εξακολουθείτε να υπάρχετε και δεν έχετε απλώς εξαφανιστεί.
Το άγχος αποχωρισμού συνήθως χρονικά συμπίπτει με την έναρξη του παιδικού σταθμού , κάτι που κάνει πιο αγχωτική την στιγμή για την μαμά. Θα αναφερθούμε συγκεκριμένα στην προσαρμογή στον παιδικό σταθμό προς το τέλος του καλοκαιριού, για να βρούμε τρόπους να την κάνουμε πιο εύκολη.
Τι γίνεται λοιπόν όταν η μαμά θέλει να λείψει από το σπίτι για λίγη ώρα και το μικρό της κλαίει και την τραβάει να μην φύγει.
Ας δούμε μαζί μικρά tips για να κάνουμε λίγο πιο εύκολη την μετάβαση του παιδιού σε αυτό το αναπτυξιακό στάδιο.
- Συζήτηση. Όσο μικρό και αν είναι το παιδί εσείς να του μιλάτε και να του εξηγείτε τα πάντα. « θα χρειαστεί να φύγω για λίγο, θα μείνεις με την γιαγιά, αλλά θα γυρίσω πίσω σε λίγο», «Θα πάω στη δουλειά, θα γυρίσω πίσω να σε αγκαλιάσω, θα είσαι με τον μπαμπά» κλπ.
- Συνέπεια. Μεγάλο ρόλο παίζει η συνέπεια σε όσα λέτε και υπόσχεστε στα παιδιά. Εάν πείτε στο παιδί ότι θα είστε πίσω στο σπίτι για να του δώσετε το μεσημεριανό του ή να το βάλετε εσείς για ύπνο, τότε πρέπει να πράξετε ακριβώς αυτό. Σε αντίθετη περίπτωση το παιδί δεν θα μπορεί να νιώσει την ασφάλεια που χρειάζεται και αυτό θα οδηγήσει στην συντήρηση του άγχους.
- Ένα βήμα την φορά. Μπορείτε για αρχή να συζητήσετε με το παιδί σας πως θα φύγετε για πολύ λίγη ώρα από το σπίτι , θα το φιλήσετε , θα το αγκαλιάσετε και θα βγείτε έξω από το σπίτι για μόλις 2 λεπτά. Αμέσως θα γυρίσετε πίσω και θα του πείτε πως πάντα θα γυρνάτε πίσω σε αυτό. Κάθε μέρα θα κάνετε ακριβώς το ίδιο αλλά με την διαφορά ότι θα αυξάνετε τον χρόνο που μένετε έξω από το σπίτι κατά 1-2 λεπτά. Με αυτόν τον τρόπο το παιδί θα καταλάβει πως όντως επιστρέφετε σε αυτό και σιγά σιγά θα προσαρμόζεται , αφού γνωρίζει πως είπατε την αλήθεια και γυρίσατε.
- Σεβασμός. Είναι το πιο σημαντικό ζήτημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και είναι απαραίτητος ο σεβασμός στα συναισθήματα των παιδιών . Δεν χρειάζεται να σχολιάζουμε τον τρόπο που αντιδρά, ούτε να το συγκρίνουμε με αλλά παιδιά. Κλαίει γιατί έτσι νιώθει, σας έχει ανάγκη και σας το δείχνει. Οπότε σεβόμαστε αυτό που βιώνει εκείνη τη στιγμή και δεν το υποβαθμίζουμε, ούτε το ακυρώνουμε.
- Ειλικρίνεια. Ποτέ μα ποτέ δεν φεύγουμε κρυφά από το σπίτι ή από το παιδί. Ξέρω είναι πιο εύκολο για εμάς (νομίζουμε και για το παιδί), επειδή δεν πρωταγωνιστούμε σε σκηνές με κλάματα , φωνές και παρακαλετά αλλά αυτό είναι μόνο βραχυπρόθεσμα και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου. Αφήστε τις τύψεις που νιώθετε καθώς το ακούτε να κλαίει και μην υποκύπτετε στην ευκολία της φυγής σας στα κρυφά. Δεν βοηθάει καθόλου το παιδί ενώ αντίθετα συντηρεί το άγχος του και το ενισχύει, καθώς πλέον ανησυχεί συνεχώς ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να φύγετε και να μην το καταλάβει. Όταν όμως φεύγετε μόνο όταν ενημερώνετε, τότε θα γνωρίζει πως μπορεί να παίξει χωρίς αγωνία και άγχος και χωρίς να χρειάζεται συνεχώς να σας αναζητά.
Το άγχος αποχωρισμού αποτελεί μια στρεσογόνο κατάσταση για την μαμά αλλά και για το παιδί. Ο σωστός χειρισμός δεν υπάρχει καθώς διαφοροποιείται ανάλογα την προσωπικότητα του παιδιού. Το μόνο δεδομένο είναι η αγάπη που πρέπει να αισθάνεται το παιδί, η ασφάλεια και η φροντίδα. Να έχετε στο μυαλό σας πως θα περάσει αυτή η ηλικία που θα κλαίνε τόσο έντονα στην απουσία και μόλις χτιστεί μια γερή βάση ασφάλειας, αυτή θα έχει διάρκεια σε βάθος χρόνου καθώς το παιδί θα γίνεται ένας ενήλικας που πιστεύει στον εαυτό του και νιώθει την σιγουριά και την ασφάλεια, χωρίς να βγαίνουν αισθήματα ανασφάλειας.
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μας!
