Με αφορμή την πολυαναμένομενη μεταφορά του βιβλίου του «Το Γονεοτροφείο» στη θεατρική σκηνή, συνομιλήσαμε με τον συγγραφέα Χρήστο Δασκαλάκη και σας μεταφέρουμε μια πολύ τρυφερή, προσωπική και γεμάτη ευαισθησίες συνέντευξη.
Αρχικά, θα ήθελα να σας ρωτήσω πώς σκεφτήκατε τη λέξη Γονεοτροφείο;
Η όλη σκέψη ξεκίνησε από μια προσωπική ανάγκη/απορία, για το πώς μπορεί να νιώθουν οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν, δεν μπορούν ή που δυσκολεύτηκαν να κάνουν παιδιά. Μέχρι την ηλικία των πέντε ετών μεγάλωσα χωρίς τους βιολογικούς μου γονείς, δίπλα σε δύο οικογένειες που καμία τους δεν είχε παιδιά και καμία δεν απέκτησε ποτέ. Μαζί τους πήρα αμέτρητη αγάπη, τη μεγαλύτερη που ένιωσα ποτέ μου ως παιδί. Μα εκείνη η αγάπη, όταν έφυγα, έμεινε μετέωρη, χάθηκε, έμεινε αμοίραστη. Άνθρωποι τόσο ικανοί να αγαπήσουν και να μεγαλώσουν ένα παιδί, δεν είχαν ποτέ αυτή την ευκαιρία. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα ότι αν υπήρχε ένα Γονεο-τροφείο, θα είχαν και εκείνοι την ευκαιρία να «επιλεγούν» από ένα παιδί και να του χαρίσουν απλόχερα την αγάπη τους.
Πώς είναι να μεγαλώνεις με μια οικογένεια που δεν είναι δική σου;
Αν μιλήσω για τη δική μου περίπτωση, θα σας πω αρχικά πως δεν γνώριζα ότι δεν είναι οι πραγματικοί γονείς μου. Με κράτησαν στα χέρια τους ως νεογέννητο και έφυγα από εκεί στα πέντε μου. Σε αυτή την ηλικία ό,τι κι αν προσπαθήσουν να σου εξηγήσουν, είναι δύσκολο να το καταλάβεις. Μεγάλωσα δίπλα τους, μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη, τραγούδια, χαρά, γέλια, ασφάλεια και όνειρα. Και έτσι νόμιζα ότι θα μείνει για πάντα, έτσι νόμιζα ότι είναι η οικογένεια.
Τι σας έλλειψε από τη δική σας παιδική ηλικία;
Μου έλειψαν όλα εκείνα με τα οποία είχα αρχικά θωρακιστεί, στην πρώτη «δανική» οικογένεια. Μετακομίζοντας στο καινούριο σπίτι, σταμάτησαν τα τραγούδια, σταμάτησε η χαρά, σταμάτησε η αγάπη.
Ίσως αυτά που με «στιγμάτισαν» περισσότερο να ήταν η έλλειψη μιας αγκαλιάς, ενός καλού λόγου, το να ακούσω ένα «σ΄αγαπώ», το να νιώσω ότι αξίζω και δεν φταίω εγώ για όλα όσα άσχημα έπρεπε να υποστώ.
Και, αν μου επιτρέπετε, ποια είναι η συνθήκη τώρα με την οικογένεια σας;
Φεύγοντας από το σπίτι μου, στα 18 μου χρόνια, πήρα μια πολύ σημαντική απόφαση. Να μην κάνω σε κανέναν τίποτα από όλα αυτά που έκαναν οι άλλοι σε εμένα. Επομένως συγχωρέσα κάθε κακοποιητική πράξη, δε ζήτησα ποτέ εξηγήσεις, σιώπησα και προχώρησα. Όλα τώρα είναι πολύ καλύτερα. Ο καθένας πάντα διαλέγει αυτό που κάνει περισσότερο καλό στην ψυχή του. Είναι σπουδαίο πράγμα να προχωράμε μπροστά.
Από που προέρχεται αυτή η ευαισθησία σας για τα παιδιά;
Στα μάτια κάθε παιδιού βλέπω τον εαυτό μου. Βλέπω τον μικρό Χρήστο που μπορεί εξωτερικά να χαμογελούσε αλλά μέσα του ήθελε να φωνάξει για βοήθεια. Τρομάζω στην ιδέα ότι κάποιο παιδί μπορεί να νιώθει έτσι στις ημέρες μας. Μου ξυπνάει εφιάλτες. Ειδικά με όσα έρχονται στην επιφάνεια αυτό τον καιρό. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι ένα παιδί εκεί έξω είναι εκτεθειμένο, δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν ακόμα γονείς που αδιαφορούν και «τσαλακώνουν» παιδικές ψυχές. Θέλω να μεγαλώσω και να ξέρω ότι υπήρχε λόγος για όσα προσωπικά βίωσα ως παιδί. Ότι βγήκε κάτι καλό μέσα από αυτόν τον εφιάλτη.
Θα θέλατε να κάνετε δικά σας παιδιά;
Πριν αρχίσω να γράφω παραμύθια και να έρχομαι σε επαφή με τα παιδιά, ναι ήθελα.
Στη συνέχεια, και όσο επεξεργαζόμουν με τους ειδικούς τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας, τρόμαξα. Τρόμαξα για τις μνήμες που μπορεί να μου επαναφέρει, τον πόνο, το φόβο, τα σκοτεινά και ανεξέλεγκτα σημεία. Ευτυχώς όμως το παιδικό μου όνειρο να ασχοληθώ με τα παιδιά, βγήκε αληθινό. Από επτά ετών ήθελα να γίνω δάσκαλος ή ιεραπόστολος ώστε να είμαι κοντά σε παιδιά που ίσως να χρειάζονται βοήθεια. Δε κατάφερα να γίνω τίποτα από τα δύο. Όμως η ζωή τελικά σε επιστρέφει στην πρώτη εκείνη ανάγκη που θα φέρει γαλήνη στην ψυχή σου. Και τώρα νιώθω ευλογημένος που με τα βιβλία και τις παραστάσεις μας κατάφερα να είμαι δίπλα σε τόσα πολλά παιδιά.
Από το βιβλίο του Γονεοτροφείου, περνάμε στη θεατρική του μεταφορά. Ποιος ο στόχος αυτής της παράστασης;
Ο αρχικός στόχος όλης της ομάδας νομίζω περιστρέφεται γύρω από τις λέξεις «αγάπη», «αισιοδοξία» και «αγκαλιά». Οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε για αυτή την παράσταση έχει σχέση με αυτές τις τρεις λέξεις. Ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Ευθύμης Χρήστου, με απόλυτο σεβασμό προς το βιβλίο, πήρε τη θεατρική διασκευή του Σωκράτη Πατσίκα και τη μεταμόρφωσε σε έναν ύμνο για την αγάπη, για την οικογένεια, για το σεβασμό, για την ασφάλεια και την αγκαλιά. Είναι υπέροχο μια τόσο παράξενη και αστεία ιστορία να κρύβει μέσα της τόση τρυφερότητα, τόση αισιοδοξία και τόση αλήθεια!
Είναι το Γονεοτροφείο μια ιστορίας αφύπνισης και παράλληλα επιβράβευσης για κάποιους γονείς;
Σίγουρα! Οι άνθρωποι που προσπαθούν, που δυσκολεύονται, που παλεύουν, που κουράζονται και κάνουν τόσες θυσίες για τα παιδιά, ήρθε η ώρα να δικαιωθούν! Και φυσικά τα παιδιά ήρθε η ώρα να καταλάβουν, με τον πιο αστείο και τρυφερό τρόπο, πόσο τυχερά είναι με τέτοιους ανθρώπους δίπλα τους!
Πώς βλέπεται τη σημερινή νεολαία;
Είμαι υπερβολικά αισιόδοξος για τα σημερινά παιδιά ηλικίας 20, 22 ετών και κάτω. Παρατηρώ μια απίστευτη ποιότητα, ενσυνάισθηση και ευαισθησία. Και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο.
Ποιος θα λέγατε πως είναι ο σκοπός της ζωής σας;
Ω, δύσκολη ερώτηση. Θεωρώ πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Ή αν όχι, χρειάζεται εμείς να βρούμε έναν λόγο, για να μη πάνε χαμένα τα όσα ζήσαμε. Προσωπικά, πιστεύω ακόμα σε εκείνο το παιδικό μου όνειρο. Να είμαι κάπου ανάμεσα σε παιδιά και να βοηθώ ώστε να νιώσουν χαρούμενα και ασφαλή. Θέλω όσα μου έλειψαν να μην λείψουν σε άλλα παιδιά. Ίσως ο σκοπός της ζωής μου να περιστρέφεται γύρω από αυτό. Θα ήθελα να γεράσω γνωρίζοντας ότι αφήνω κάτι όμορφο πίσω μου.
Αν ήταν στο χέρι σας, τι θα θέλατε να κάνετε για το υπόλοιπο της ζωής σας;
Να γράφω για τα παιδιά. Να έχω τη δυνατότητα και τα μέσα να κάνω δράσεις. Να μπορούσε η φωνή μου να έχει δύναμη και να φωνάξω προς κάθε κατεύθυνση «τα παιδιά και τα μάτια μας». Να επουλωθούν οι πληγές από το χαμόγελο κάθε χαρούμενου παιδιού.
Ποια η μεγαλύτερη ανταμοιβή του να είσαι συγγραφέας;
Η ιστορίες που αφήνεις πίσω σου, οι ψυχές που συναντάς, το συναίσθημα που μοιράζεσαι, η αγάπη στα μάτια των παιδιών, η τρυφερότητα στα λόγια των αναγνωστών σου.
Υπάρχουν οικονομικά οφέλη από αυτή την ενασχόληση;
Υπάρχουν αν μάθεις να λες Όχι. Εγώ δυσκολεύομαι. Όταν ένα μικρό σχολείο σε προσκαλεί χιλιόμετρα μακριά και δεν μπορεί να σου πληρώσει μεταφορά και διαμονή, η λογική λέει να πεις Όχι. Η ψυχή μου εμένα λέει Ναι. Καθήστε να μετρήσετε πόσα πράγματα έχω στερηθεί ώστε να εξοικονομώ χρήματα για να μπορώ να είμαι δίπλα σε όλα αυτά τα παιδιά.
Αν η ζωή σας ήταν παραμύθι, τι τίτλο θα είχε;
«Το αγόρι που νίκησε τον θάνατο».
Πληροφορίες παράστασης
«Το Γονεοτροφείο», βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Χρήστου Δασκαλάκη, με την ευαίσθητη , αισιόδοξη -και με χιούμορ – θεατρική διασκευή του Σωκράτη Πατσίκα και τη σκηνοθετικά ποιητική ματιά του Ευθύμη Χρήστου, είναι η ιστορία ενός παιδιού που αναζητά την πιο ασφαλή αγκαλιά του κόσμου. Είναι μια ανατρεπτική ιστορία που θέλει τα «παιδιά» να έχουν τον πρώτο λόγο.
Μέσα από αυτό το πρωτότυπο ταξίδι τα παιδιά μπορούν να ανακαλύψουν τι σημαίνει «αποδοχή» και «απόρριψη», «όρια» και «ελευθερία», «πρέπει» και «θέλω», μαθαίνουν πώς να ξεπερνούν τους φόβους τους όταν βρίσκονται απέναντι σε αδιέξοδα και πως με αγάπη και υπομονή τα όνειρά τους μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
«Τελικά, γονείς δεν σημαίνει μόνο παιχνίδι και ελευθερία»,
ακούστηκε μια μικρή φωνή να ψιθυρίζει μέσα του,
«αγάπη σημαίνει επίσης όρια, ασφάλεια και πραγματικό ενδιαφέρον».
Θα καταφέρει άραγε ο Παύλος να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα; Θα μπορέσει να καταλάβει και να βρει τους κατάλληλους γονείς με τους οποίους θα ζήσει ευτυχισμένος ;
Το Γονεοτροφείο, είναι εκείνη η ιστορία για το μεγαλύτερο δώρο της ζωής. Τα παιδιά!
Κάθε Κυριακή στις 12.00 Καθημερινές πρωινές παραστάσεις για σχολεία Δευτέρα έως Παρασκευή.
Τιμή εισιτηρίου για τις Κυριακές: Α Ζώνη 12 ευρώ, Β Ζώνη 10 ευρώ
Εκπτωτικά/ Ανέργων/Ομαδικά 8 ευρώ, Ατέλειες 5 ευρώ.
Ειδική τιμή για ομαδικές κρατήσεις σχολείων 6 ευρώ για καθημερινές πρωινές παραστάσεις.
ΘΕΑΤΡΟ ΝΟUS
Διεύθυνση: Τροίας 34, Αθήνα 112 51
(450μ – 6’ από τον σταθμό του ΗΣΑΠ Βικτώρια)
Τηλέφωνα κρατήσεων για τις Κυριακές: 6908228704 Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/goneotrofeio/
Μέχρι την επόμενη φορά…
Σας φιλώ
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μας!
