DO NOT TRY THIS AT HOME!
Τι πιο επίκαιρο από αυτό???
Αρχίζω δικαιολογώντας τον εαυτό μου λέγοντας πως: Φυσικά ΔΕΝ ενημερώθηκα για το τι χρειάζεται ένα προνήπιο, ούτε υπολόγισα το κόστος, και απλά πήρα την Φαίη να πάμε για ψώνια.
Στην συνέχεια είχα άλλη μία ‘’εξαιρετικά’’ έξυπνη ιδέα να την πάω σε ένα κατάστημα στο οποίο δεν είχε ξαναπάει.. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ..
H μικρή μπαίνοντας σε ένα χώρο γεμάτο σχολικά και παιχνίδια, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που πήγαινε από το ένα μέρος στο άλλο με ταχύτητα φωτός. Εγώ κρατούσα το καλάθι το οποίο η Φαίη γέμιζε με μανία, ενώ η μαμά της δίπλα μου, με βλέμμα γεμάτο αγανάκτηση και που ήμουν σίγουρη πως πετάει ακτίνες λέιζερ σαν του Σούπερμαν, στοχεύοντας κατευθείαν ανάμεσα στα μάτια μου, το άδειαζε.
Η Φαίη γέμιζε, η μαμά άδειαζε, και εγώ στη μέση να τα έχω χαμένα! Το μόνο που άκουγα ήταν, νονά μου να πάρω αυτό, και αυτό, και αυτό , χωρίς να μπορώ να πω ούτε ναι, ούτε όχι. Τον ρόλο αυτόν τον είχε αναλάβει η μαμά φυσικά, βγάζοντας που λέμε το φίδι από την τρύπα, εξαιτίας της αδυναμίας μου να αρνηθώ. Ήθελα να πάρει ότι της άρεσε, αλλά συνειδητοποίησα πως μόνο κακό θα της κάνω με αυτό το τρόπο και κάπως έτσι, είπα τα πρώτα μου όχι. Μαχαιριά στην καρδιά. Την δίκη μου φυσικά, διότι η Φαίη ήταν τόσο απορροφημένη στα ψώνια της που ούτε έβλεπε το άδειο καλάθι, ούτε μας άκουγε όταν της μιλούσαμε.
Το πράγμα άρχισε να γίνεται δυσκολότερο όταν προσπαθήσαμε να της εξηγήσουμε πως πήραμε τα απαραίτητα και έπρεπε να φύγουμε και πως θα ξαναέρθουμε όταν θα μας δώσει η δασκάλα την γνωστή λίστα. Μάταιος κόπος. Η Φαίη ήταν σε καινούργιο κατάστημα, με καινούργια πράγματα, και ήθελε να τα δει, ακουμπήσει, ανοίξει και εννοείται να τα αγοράσει όλα.
Έμοιαζε σαν να είχε χάσει την αίσθηση με το περιβάλλον, και μας πήρε αρκετή ώρα να την επαναφέρουμε, υποσχόμενοι εκπλήξεις και βόλτες στον παιδότοπο, ώσπου τελικά μετά κόπων και βασάνων, καταφέραμε να φτάσουμε στο ταμείο να πληρώσουμε και να βγούμε από το κατάστημα. Νιώθαμε πως ήμασταν νικητές διότι δεν είχαμε κλάματα και τσιρίδες, όπως άλλοι γονείς γύρω μας.
Η Φαίη ήταν χαρούμενη, όχι μόνο για τα ψώνια αλλά και γιατί θα πηγαίναμε στον παιδότοπο. Η υπόσχεση είναι υπόσχεση, έτσι νικήσαμε εξάλλου. Ανάμεσα στην εξάντληση και στην απόλαυση του καφέ στον παιδότοπο άκουσα και τον γνωστό εξάψαλμο από την μαμά της Φαίης και είχε και δίκιο.
Αλλά ας δούμε λίγα από τα λάθη που έκανα.
- Πήγα την Φαίη σε κατάστημα που δεν είχε ξαναπάει χωρίς να την προετοιμάσω.
- Ποτέ για ένα παιδί δεν είναι το ίδιο να πηγαίνει για ψώνια με τον γονιό, με το να πηγαίνει με την νονά ή τον νονό.
- Λάθος μου που δεν μπόρεσα να πω όχι τουλάχιστον στην αρχή, με αποτέλεσμα η μαμά να μεταμορφωθεί σε κακιά μάγισσα.
- Και εγώ σε μια άφραγκη νονά..
Θα μου πείτε – και πολύ καλά θα κάνετε – πως τώρα είναι αργά και καλά να πάθω. Ναι, ναι, ναι, το αξίζω το κατσάδιασμα και το άκουσα επίσης.
Η σκέψη της πρώτης μέρας στο σχολείο με την καινούργια τσάντα, παγούρι, ρούχα και χίλια δυο άλλα πράγματα, με είχε ενθουσιάσει τόσο που δεν υπολόγισα πόσο θα ενθουσίαζε την Φαίη, και όσο και να την προετοίμασε η μαμά της για αυτή την εξόρμηση στα μαγαζιά νίκησε ο ενθουσιασμός. Εξάλλου παιδί είναι και στην προκειμένη περίπτωση δεν φταίει σε τίποτα. Το φταίξιμο είναι όλο και μόνο δικό μου.
Ένα ακόμα λάθος, θεωρώ πως είναι και το βασικότερο που κάνουμε εμείς οι πνευματικοί γονείς, είναι πως προσπαθώντας να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο, δεν χαλάμε χατίρια! Δεν λέμε ποτέ όχι με αποτέλεσμα να περνάει στο υποσυνείδητο του παιδιού το σκεπτικό «αν μου πει όχι η μαμά π.χ. θα απευθυνθώ στην νονά».
Κάτι σαν τους παππούδες που θεωρούν πως πρέπει να κακομάθουν τα εγγόνια γιατί οι γονείς είναι “αυστηροί”, και συνέχεια απαγορεύουν.
Κατάλαβα έστω και λίγο, πως αισθάνονται οι γονείς, πόσα όχι αναγκάζονται να πούνε και τις τύψεις που νιώθουν μετά, τον θυμό των παιδιών, τα σκληρά λόγια που ξεφεύγουν. Αλλά ΠΡΕΠΕΙ, αν δεν θέλω να με έχει στο μυαλό της σαν την νονά που της αγοράζει ότι ζητήσει, να αλλάξω εγώ την τακτική μου και να εντάξω στο λεξιλόγιο μου την λέξη όχι.
Πρέπει να αναζητούμε την χρυσή τομή, σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, πόσο μάλλον στις σχέσεις ενήλικα – παιδιού. Είτε είναι το παιδί μας, είτε όχι. Νομίζω πως αυτή η αναζήτησή θα με παιδεύει χρόνια, και ξέρω πως πάλι θα κάνω λάθος, πάλι θα παρασυρθώ, πάλι θα υποκύψω.
Προσπαθώ να βρίσκομαι στην ζωή του παιδιού με όποιον τρόπο μπορώ, και αυτό θα πω και σε όλους σας να κάνετε. Θα μου πείτε όμως, πως όλοι, και ειδικά τον Σεπτέμβριο, είμαστε πνιγμένοι με ένα σωρό υποχρεώσεις και τρεχάματα. Που χρόνος για τέτοια!!
Δεν σας κρύβω πως και εγώ πολλές φορές το σκέφτομαι αυτό. Πως δεν έχω χρόνο και διάθεση. Ναι είναι αλήθεια πως υπάρχουν στιγμές που δεν θέλουμε να δούμε κανέναν και πόσο μάλλον ένα παιδί που θα θέλει να παίξει, να τρέξει, να ρωτάει ασταμάτητα. Αλλά σκεφτείτε πως αυτό το παιδί ανυπομονεί να σας δει για να τα κάνει όλα αυτά μαζί σας. Εγώ προσωπικά αυτό σκέφτομαι.
Και τότε ξυπνάει μέσα μου Η νονά της Φαίης!
Αν θέλετε να διαβάσετε και άλλα άρθρα από τη Νονά της Φαίης πατήστε εδώ.
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μας!
