Χαιρετώ την όμορφη ιντερνετική παρέα! Είμαι η Τάνια και από σήμερα έχω τη χαρά να συμμετέχω στην υπέροχη δουλειά της Άννας, αναλαμβάνοντας την στήλη της λογοτεχνίας!
Έπειτα από σκέψη αποφάσισα να αφιερώσω το πρώτο μου άρθρο σε ένα θέμα που πιθανότατα θα ενδιαφέρει πολλές από εσάς. Σου έχει τύχει ποτέ να θέλεις να στρογγυλοκαθίσεις και να διαβάσεις ένα βιβλίο αλλά ο χρόνος σου να μην επαρκεί, με αποτέλεσμα να μένεις πάντα στο «θέλω»? Ή ίσως άλλες φορές να έχεις χρόνο, τον οποίο όμως τελικά αξιοποιείς λιγότερο «ποιοτικά» από ότι θα ήθελες? Μην αγχώνεσαι καθόλου, σε έχω.
Συγκέντρωσα για εσένα σήμερα 5 μικρά βιβλία τα οποία αξίζει να διαβάσεις και δεν απαιτούν πάνω από 3 ωρίτσες για να ολοκληρωθούν. Για πάμε να τα δούμε λοιπόν.
Ξεκινάμε από τα κλασικά. «Η φάρμα των ζώων» του Τζωρτζ Όργουελ. Στο βιβλίο του, ο Όργουελ σκιαγραφεί με χιούμορ το σταλινικό καθεστώς. Η «Φάρμα των Ζώων» αποτελεί μια ειλικρινή αλληγορία για την καταστροφική προδοσία της Ρώσικης Επανάστασης από μια συμμορία άκρως ιδιοτελών, δίχως αρχές εγκληματιών. Απλά συγκλονιστικό.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Σε ένα αγρόκτημα τα ζώα επαναστατούν και ανατρέπουν την καταπιεστική εξουσία του ανθρώπου. Τη διοίκηση αναλαμβάνουν τα γουρούνια, που φαίνονται ικανότερα από τα άλλα ζώα. Η νέα εξουσία όμως δεν αργεί να αποδειχτεί το ίδιο κακή ή και ακόμα χειρότερη από την προηγούμενη. Κυρίως γιατί εξαφανίζει τις δυνατότητες για αντίδραση…
Συνεχίζω με μία νουβέλα ατμοσφαιρική, βαθιά ανθρώπινη και ρεαλιστική με τίτλο «Η αφηγήτρια ταινιών . Καθ΄όλη τη διάρκεια του βιβλίου, ο Ερναν Ριβέρα Λετελιέρ θίγει –με άκρως αριστοτεχνικό τρόπο- ποικίλα θέματα όπως η σεξουαλική κακοποίηση, η εκμετάλλευση των οικονομικά κατώτερων, οι κοινωνικές ανισότητες. Πολύπλευρο ανάγνωσμα, ευανάγνωστο και διόλου κουραστικό.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Σ’ ένα μικρό χωριό στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι δουλεύουν στα ορυχεία του νίτρου, ένα χαρισματικό κορίτσι αποκτά απρόσμενα το ρόλο της αφηγήτριας ταινιών. Μέσα από την πορεία της μικρής αφηγήτριας, μεταφερόμαστε στο άνυδρο τοπίο της πάμπας, όπου η ζωή είναι σκληρή και απογυμνωμένη από κάθε κίνητρο να τη ζήσεις.
Από τη συλλογή αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει το «Τα σάγαπώ πεθαίνουν στην αγχόνη», ένα βιβλίο κυριολεκτικά μικροσκοπικό, γραμμένο σε στυλ επιστολογραφίας. Η κα Καραμανλή γράφει ως Τζέιμς και η κα Χρυσάφη ως Σιμόν. Στις επιστολές τους, διακρίνεται ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονης λογοτεχνικής γραφής, διαβάζεται αβίαστα και αιχμαλωτίζει τη φαντασία του αναγνώστη. Οι ιστορίες αγάπης σπάνια με συγκινούν, όμως αυτή εδώ πραγματικά με ενθουσίασε!
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Τζέιμς : ένας παντρεμένος συγγραφέας που ζει στο Παρίσι του 1950.
Σιμόν : μια νεαρή, παθιασμένη θαυμάστριά του που κατοικεί στην Βιέννη.
Ένας έρωτας που πασχίζει να ανθίσει από απόσταση, με μερικές επιστολές να σφραγίζουν μια παράνομη υπόσχεση. Μπορεί η αγάπη να θριαμβεύσει όταν όλα δείχνουν το αντίθετο? Και όταν τελικά στο πρόβλημα της απόστασης έρθει να προστεθεί ένα ακόμα, ποιος θα μπορέσει να σώσει τα σ΄αγαπώ από την αγχόνη?
Πάμε και σε κάτι διαφορετικό τώρα. Σου έχω εδώ μια συλλογή διηγημάτων μούρλια. Πρόκειται για το «Χαμηλή βλάστηση» της Μαρίας Στασινοπούλου. Αυτό που με κέρδισε στα διηγήματα εκείνα, ήταν το γεγονός ότι μπορεί κάποια να είχαν ακόμα και μισή σελίδα έκταση, αλλά τα συναισθήματα που κατάφεραν να μου προκαλέσουν ήταν απίστευτα δυνατά. Στα συν του, η γραφή της κυρίας Στασινοπούλου είναι απλά απολαυστική, να τα λέμε και αυτά. Αξίζει να το αποκτήσεις, κάν΄το και θα με θυμηθείς.
Θα σου αφήσω εδώ ενδεικτικά ένα απόσπασμα από το αγαπημένο μου διήγημα-παράγραφο, έτσι για να πάρεις μια ιδέα.
«Άκουσα πρόσφατα κάτοικο των πολύπαθων, κοντινών στη γειτονική τουρκική ακτή νησιών μας να αφηγείται ότι πρόσφερε σε έναν Σύρο πρόσφυγα νερό και φαΐ και τον περιέθαλψε. Εκείνος, φεύγοντας, του είπε: “Δεν έχω τίποτε να σου δώσω για να σε ευχαριστήσω. Πάρε, σε παρακαλώ, το κλειδί του σπιτιού μου στη Συρία αυτό έχω μόνο”. Πρόσφερε τη μοναδική αυταπάτη του, ότι θα μπορούσε τάχα να γυρίσει κάποτε πίσω.»
Για το τέλος φύλαξα την αγαπημένη μου πρόταση. Μια ιστορία μικρή, με μεγάλο νόημα. Άκουσέ με τώρα προσεκτικά. Αξίζει 1000 τοις εκατό να προσθέσεις το «Αγαπητέ Θεέ» του Έρικ Εμάνουελ Σμιτ στη συλλογή σου. Το βιβλίο περιλαμβάνει τις επιστολές ενός μικρού αγοριού που πάσχει από λευχαιμία Μέχρι εδώ καλά. Αυτό που κάνει τις επιστολές να ξεχωρίζουν ωστόσο, είναι το γεγονός ότι παραλήπτης τους είναι ο Θεός. Ένα βαθιά συγκινητικό ανάγνωσμα, μια ιστορία πρωτότυπη που τελικά αποδίδει το πραγματικό νόημα της ζωής.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
“Αγαπητέ Θεέ,
Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.”
Αυτές ήταν λοιπόν οι προτάσεις μου αγαπητή φίλη, ελπίζω να βρήκες ανάμεσά τους κάτι που να σου κάνει τελικά το «κλικ»! Εμείς θα τα πούμε σύντομα σε κάποιο επόμενο άρθρο, μέχρι τότε πολλά φιλιά και καλές αναγνώσεις!
Τάνια
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μας!
