Κάθομαι άνετα στην καρεκλίτσα μου την κουνιστή κι απολαμβάνω δροσερό νεράκι από το μπιμπερό μου. Ω ναι είμαι μεγάλος πια και μπορώ να πιάνω στα χέρια μου αντικείμενα δίχως να μου πέφτουν, αχ πώς περνάει έτσι ο καιρός! Όλα δείχνουν ήρεμα, καθημερινά σχεδόν προβλέψιμα. Ο σκύλος μας τρέχει πέρα δώθε λες είναι μαραθωνοδρόμος, η γιαγιά προσπαθεί για χιλιοστή φορά να εντοπίσει πλήκτρα στο κινητό αφής και η μεγάλη μου αδελφούλα παριστάνει το μοντέλο με τα δωδεκάποντα της μαμάς κάνοντάς με να αγωνιώ για το πότε θα πέσει με τα μούτρα στο πάτωμα. Μια γρήγορη ματιά στο τεράστιο ρολόι τοίχου που είναι μάλλον φτιαγμένο για μυωπικούς αφού τα ψηφία είναι θεόρατα, με κάνει να καταλάβω ότι πλησιάζει η ώρα της δημιουργίας! Όταν μιλάω για δημιουργία αναφέρομαι σε ένα μονάχα πρόσωπο:την μαμά! Από τα χεράκια της έχω φάει ότι πιο λαχταριστό κυκλοφορεί σε κρέμα, ενώ όλοι οι δικοί μου μιλούν με τα καλύτερα λόγια για την μαγειρική της, στέλνει τον Μποτρίνι αδιάβαστο σας λέω!
“Σπύρο μου θα πάω με την μητέρα μου και την μικρή σε εκείνη την παλιά μου σχολική φίλη θυμάσαι έτσι; Θα αναλάβεις το βραδινό μενού γλυκέ μου;”
Ο τρόμος μου χτυπάει την πόρτα, μα τι άκουσαν πριν από λίγο τα ροζ, μικρά αυτάκια μου; Η μαμά παραχωρεί την θέση της στον μπαμπά; Αυτός νερό του λες να βράσει και προβληματίζεται λες και του ζητάς να σου λύσει εξίσωση και τώρα θα μαγειρέψει κιόλας; Από πού κι ως πού, είναι δυνατόν να κινδυνεύσουμε ομαδικώς; Από την ταραχή μου πέφτει το μπιμπερό ενώ ανάμεσα στο ικετευτικό μου κλάμα ακούγονται αδύναμες κραυγούλες.
“Μαμά αν έχεις ιερό και όσιο μην τον αφήσεις να πλησιάσει την κουτάλα, θα μας ξεκληρίσει!” φωνάζω ο καψερός μα η μαμά προφανώς και δεν μιλάει την γλώσσα μου και δεν καταλαβαίνει τίποτα!
Με το που κλείνει η εξώπορτα και μένω εγώ με τον σκύλο, ο οποίος εν τω μεταξύ σέρνεται λες κι έχει κάνει δέκα απανωτά τεστ κοπώσεως, ο μπαμπάς φοράει αγχωμένος την ποδιά. Πόσο άχαρη δείχνει στην κοιλιά του, μπορεί να φταίει βέβαια και το σχέδιο που απεικονίζεται επάνω: Η γουρουνίτσα Μiss Piggy να τρώει σαντιγί! Τον βλέπω να διαβάζει τις οδηγίες παρασκευής του παστίτσιου και είμαι έτοιμος να ξελυθώ από τα δεσμά του ιμάντα μου, αυτό δεν είναι καρεκλάκι, σκέτο βασανιστήριο είναι! Όπως καταλαβαίνετε δεν τα καταφέρνω και είμαι αναγκασμένος να παρατηρώ τις συσπάσεις στο πρόσωπο του μπαμπά. Άκουσα καλά, ψέλλισε μια παλιοκούβεντα ή μου φάνηκε; Απορώντας με την φαεινή ιδέα της μανούλας να του αναθέσει παστίτσιο, χάθηκαν τα τηγανητά αυγά, γίνομαι μάρτυρας μιας τελείως διαφορετικής παρασκευής του φαγητού. Μακαρόνια άβραστα τοποθετούνται στο ταψί, ο κιμάς δέχεται έναν βομβαρδισμό αλατιού ενώ η μπεσαμέλ μοιάζει με το υγρό που βγάζει το στόμα μου όταν έχω βαρυστομαχιάσει.
“Όχιιι μην μου ετοιμάζεις φρουτόκρεμα μπαμπά, καλύτερα να μην φάω ποτέ!” ουρλιάζω όταν τον βλέπω να προσθέτει στο μπλέντερ μήλο με κουκούτσι.
Ίσως να με λυπήθηκε ο Θεός ίσως απλά να είμαι τυχερός και η μαμά επιστρέφει νωρίς αφού η φίλη της δεν ήταν εκεί. Με παίρνει αγκαλιά και μου ψιθυρίζει πως θα μου φτιάξει αυτή φαγάκι.
“Μαμά μην αφήσεις τον μπαμπά να ξαναμπεί στην κουζίνα” της λέω κι αυτή την φορά κάτι μου λέει πως με κατάλαβε.
Μην ξεχάσετε:
να κάνετε like στη σελίδα του blog στο facebook
να με ακολουθήσετε και στο Instagram
για να μαθαίνετε όλα τα νέα μου!!
